Tamam ülke Müslümanları olarak "kendimize göre" bir çıkış yolu buluyor ve kendimizi temize çıkarıyoruz. Üstümüze düşeni yapıyoruz "daha ne olsun" diyerek kendimizi teselli ediyoruz. Ama bunun böyle olması, bizim böyle düşünüyor olmamız "düşündüklerimizin hep doğru olduğunu mu, gösterir? Bir insan olarak, bir Müslüman olarak "yapmamız gerekenleri" yaptığımız anlamına gelir?
Dönüp kendimize "böyle bir soru sorsak" kıyamet mi, kopar. Neden korkuyoruz kendimizi sorgulamaktan.
Nasıl olsa "günümüz insanı" kendinden başka herkesi sorgulamaya, herkesi günahkar ilan etmeye, herkese "sen suçlusun" demeye alıştı. Kendimizden başka herkesin bir suçu, bir kabahati var gibi, kimilerimize göre.
Kendi yapamadıklarımız konusunda bu böyle. Ülkemizin içine düştüğü sıkıntıyı böyle izah etmeye çalışıyoruz. Ve yeryüzünde İslam ümmetinin başına gelenleri, İslam devletlerinin başına gelenleri böyle anlatmaya çalışıyoruz çoğumuz. Ve şimdi var olan savaşları da. Mesela Suriye'nin durumunu, Irak'ın Mısır'ın durumunu. Ve ülkemizin başına gelenleri de.
Önce şunu sormuş olalım. Yeryüzünde yaşayan Müslümanların hiç mi kabahati yok başlarına gelenlerden? Suriye halkının, Irak ahalisinin, Mısır ahalisinin, Suudi Arabistan ahalisinin "hiç mi suçu yok" başına gelenlerden?
Ama insan işte. İnsan her zaman kendini temize çıkarma, kendini temiz kılma gayretinde. Ama öyle yapmakla "her zaman" kendinin suçsuz olduğunu ispatlayamıyor insan.
Yazanların çizenlerin , konuşanların, bir çok parti, bir çok siyaset adamı "hemen hemen hepsi" ümmetin içinde bulunduğu çıkmazın, yapılan savaşların, ölen öldürülen yüz binlerce insanın, bir o kadar çocuğun ve kadının annenin ölümlerinin "suçlusu olarak" batılıları, Amerikayı Avrupayı, Rusyayı ve emperyalizmi görmekteler.
Elbette bu tespit doğru, elbette bu sayılan ülkeler katil ve cani. Doğru emperyalizm kan içici bir sistem.
Ama bizim, bu topraklarda yaşayanların, Müslüman coğrafyasında yaşayanların, orta doğuda yaşayanların, Suriye de yaşayanların, bu ülkede yaşayan bizlerin hiç mi suçu yok bu konularda?
İslam dünyası dediğimiz ülkeler masum mu, mesela? O ülkelerde yaşayan insanlar masum mu?
Biz birimizi sevmesini başarabildik mi? Kardeş olmayı başarabildik mi mesela? Kitabın dediğine uygun, Peygamberin anlattıklarına bir hayatımız var mı?
Neden bir kısmımız çok lüks yaşarken, başka bir kısmımız aç ve sefalet içinde? Bunun bir cevabı olması gerekmiyor mu, ve bu cevap dinin ruhuna uygun olması gerekmiyor mu?
Bir adam din adına konuşabilir mi, eğer söyledikleri dine uygun değilse?
Mesela İslamın kıblesi olan Kabe'nin çevresindeki gök delenler ne anlama geliyor, Allah'a kafa tutmaktan başka?
Allah'a "ben senden yüksekteyim" demekten başka nedir bu. En azından Allah'a yapılmış bir saygısızlık değil midir?
Mesela bu ülkede "İslam adına" sevdiklerinizden ve sözünü dinlediklerinizden, önder kabul ettiklerimizden, şeyh veya kabul ettiklerimizden, kaç tanesi "taklidi de olsa" Muhammedi bir hayat yaşıyor? Veya yaşayamadığı için pişmanlık içinde, üzüntü içinde.
Bunu hep demeye çalıştık, bir daha diyelim. Gelin önce kendi yıkılmış yerlerimizi yeniden yapalım, kendi sökük yerlerimizi yeniden dikelim.
Yeniden dönelim evlerimize, evlerimizi İslam edelim, önce kendi kalbimizi, kendi çocuklarımızı, kendi sözlerimizi kitaba uygun hale getirelim.
Ve sofralarımızı, sofralarımız iman etsin önce. Sofralarımızın merhameti ve vicdanı olsun.
Yeryüzünde bu kadar aç insan varken, ülkemizde bu kadar çaresiz aile yaşarken, kimi babalar uçurumun ucunda dolaşırken, kimi kadınlar "bir kaç dilim ekmek için" kimi zalimlerin yatağını paylaşırken.
Bunca zengin, akşam yemeklerinin sabah kahvaltılarının, bu çok pahalı eşyalı evlerin, bu lüks arabaların "yanı başında" Müslümanlık pazarlamanın bir anlamı yok bence.
Evet bence...Böyle düşünüyor böyle anlıyorum. Ve bu düşüncenin Muhammedi bir düşünce olduğunu demeye çalışıyorum
Selam ile...
Mehmet KAYA